بیش از یک سال پیش، طوفان ماریا از طریق پورتوریکو از بین رفته و خانه ها را از بین برد و ساکنان با غذا، آب و برق کم. همانطور که جوانان این فاجعه را پشت سر می گذارند، دوستان من و من زندگی جدیدی را طی می کنند که هیچ کس برای ما آماده نیست: یکی از کمبودهای. هیچ کس ما را آموزش نداده است که بتواند انعطاف پذیر باشد یا ساییدگی داشته باشد. من دیدم که چگونه از ترس خشم، و غم و اندوه شروع به بیش از زندگی ما.
پس از طوفان، مدارس دولتی پورتوریکو به مدت سه تا شش ماه بسته شد و بعضی از آنها هرگز باز نشدند. هنگامی که معلمانم یک ماه پس از طوفان، برنامه های اصلاح شده خود را از سر گرفتند، ما تکان دادیم و ناگهان، نتوانستیم یاد بگیریم. سالمندان تحصیل کرده نگران عدم توانایی در ارائه برنامه های کالج خود در زمان هستند، در حالیکه زیرکلاسان ما نگران آینده ما هستند. تمام باشگاه ها و ورزش ها برای هفته ها لغو شد، چیزهایی را که ما را با شادی و الهام به ما تحویل دادند دور می کرد. مدرسه سخت شد، اما به دلایلی اشتباه بود.
شاید بدترین چیز این بود که کل جزیره به طور کامل از بین رفته بود، با این حال، کسانی که با قدرت صرف وقت خود را از انتقاد از تلاش یکدیگر، به جای به طور فعال پیدا کردن راه هایی برای بهبود خود را برای کمک به میلیون ها نفر از مردم رنج می برد. اما من امیدوار بودم - و هنوز هم امروز - که ما توانایی ایجاد تغییرات داریم. با اقدامات کوچک، ما می توانیم الهام بخش و کمک به دیگران روند روند بهبودی را آغاز کنیم.
با استفاده از این ذهنیت، من به خودم رسیدم، ایجاد نور و امید برای پورتوریکو، ابتکار عمل برای خرید و توزیع لامپ های خورشیدی و ماشین های شستشو دستی با توجه به جوامع بسیار آسیب دیده در پورتوریکو. Light and Hope بیش از 150،000 دلار بالغ شد و بیش از 5500 لامپ و 1500 ماشین لباسشویی را در 17 شهر که بیشترین آسیب را در سراسر جزیره داشت، توزیع کرد.

همانطور که در تلاشم برای کمک به دیگران از شهر های مختلف بازدید کردم، شاهد جمعیت جوانان بودم که سعی داشتند آن را انجام دهند. در Loiza، یک شهر در ساحل شمال شرقی، من با یک دانش آموز دبیرستانی جوان روبرو شدم که بر روی حیاط نقاشی شده با آبی بنفش سبز و آبی رنگش ایستاده بود. همانطور که نزدیک شدم، من بلافاصله به آنچه که در دستش بود برگزار شد: یک کتاب - ایلیاد هومر. او به من گفت که دوست دارد خواندن داشته باشد، بنابراین تصمیم گرفت که از نور خورشید استفاده کند. هنگامی که من یک لامپ خورشیدی به او پیشنهاد دادم، او جالب بود، دانست که او در نهایت قادر به خواندن در شب است.
اما دیگران راه خود را از دست دادند. بعضی از جوانان دیگر انگیزه ای برای تحصیلات بالاتر و یا حتی بازگشت به مدرسه نبودند. برخی از آنها شلوار شلوار خود را هر بار که شنیدن باران یا باد، دوباره زنده ماندن آن لحظات ترسناک 20 سپتامبر 2017. من اعتقاد دارم بسیاری از ما در معرض آسیب بود.
من همچنان به من شلیک می کند که پاسخ های فاجعه آمیز جهانی و تلاش های امدادی اغلب پاسخی به مسائل مربوط به جوانان، به ویژه در رابطه با تحصیلات و آسیب، ندارند. به نظر می رسد مردم روی کمبود برق متمرکز بودند، اما بسیاری از قدرت سلامت احساسی را فراموش کردند. جهان نیازمند برنامه هایی است که آمادگی بلایای طبیعی و انعطاف پذیری را آموزش می دهند. من می خواهم همسالانم متوجه شوند که حتی اگر ما نمی توانیم بلایای طبیعی را کنترل کنیم، می توانیم قطعا پاسخ ما را کنترل کنیم. ما باید با این واقعیت سازگار شویم که بلایای طبیعی پایان عمر نیستند، به خصوص در سیاره ای که در آن به طور فزاینده ای رایج است.
اگر چیزی است که زندگی پس از ماریا به من آموخته است، این است که جوانان می توانند هر کاری را انجام دهند. ماریا به من نشان داده است که انعطاف پذیری، پادزهر ناامیدی، ناامیدی و بدبینی است. حتی در مواجهه با ویرانی کامل، من بسیاری از جوانان را دیدم که شجاعت بسیار زیادی را از عمیق ترین قسمت های قلب و ذهن خود پیدا کردند. سن بلوغ ما را تعریف نمی کند و نباید مسئولیت ما، شخصیت ما یا پتانسیل ما را برای تأثیر مثبت بر جوامع ما تعریف کرد.
برای حمایت از پورتوریکو و کمک به دیگران آماده، بازیابی و بازسازی، جوانان نباید تماشاگر مشکلات باشند، بلکه تسهیل کننده راه حل ها هستند.